ای ز چـشم همگان ریخته اشک بصرت           حسنی و چو حسن خون شده عمری جگرت
همچو اجـداد غـریـبت همۀ عـمر غریب           به جـوانی شده مسمـوم چو جـدّ و پدرت

در پی مـاه صفـر معـتـمد از زهـر جـفـا           کرد با عـمّ گـرامیت حـسـن هـمـسـفـرت
بس‌که در جامعه مظلوم و غریب و تنهاست           نیست ممکن که عزا بر تو بگیرد پسرت
چشم بگشا به سوی خانۀ در بسته خویش           که عـزادار شده هـمـسر نـیـکـو سـیـرَت
سال‌ها تحت‌نظر بودی و بودی در حبس           کس ندانست و نداند که چه آمد به سرت
چشم حـق‌بین تو شد بـسته و می‌بیـنی باز           همه جا غربت مهدی است به پیش‌ِ نظرت

سال‌ها شـمع صفـت سوختی و آب شدی           نه فقط زهر جفا زد به دل و جان شررت
سال‌ها بود که با یاد لب خـشک حـسیـن           خون دل بود روان روز و شب از چشم ترت
میثم از خواجگی هر دو جهان دست کشد           بـشــمـاریـش اگـر جــزء گــدایـان درت